නිර්නාමික ප්‍රේමය ලියා තබමි..

නියඟයක විසල් හෙවනැලි යට ගෙවී යනු පිණිසම ලැබූ ජනේරුවේ හරි මැදක, උතුරු කඳු හිස් පිසදමමින් හිස මදක් පහත් කරගත් සුලඟකට මගේ තුන්හුලස් මුහුණ මත වැදී විසිරී යන්නට ඉඩදෙමින්, ඇතිව නැතිවී යන නේක සිතුවිලි පිරික්සා නුඹ නමින් වෙන් වූ සිතුවිලි වෙන්කර මෙලෙස ඉතා අපිළිවෙලට ලියා තබන්නට කැමැත්තෙමි..


පනාවක් නොදැක්කා මෙන් කැරළි ගැසෙමින් පවතින කෙස්සාවද , කහ දුඹුරු පැහැයට හැරෙමින් තිබෙන නිය ආලේපන ගැලවි ගැලවී යන නියපොතුද, දිගුම දිගු රැයක තනි නොතනියට සිටි තරු නිසාම ඇති වූ දෑස් යට අමාවක හැඩතලද නුඹට කිසිදාක නොපෙනන බව මම හොදාකාරවම දන්නෙමි...


නුඹ මා යැයි සිතන,සමචතුරස්‍රාකාර රාමුවේ මද සිනහවකින් සිටින "මම" සැබැවින්ම සියළුම සංස්කාරයන් මෙන්ම කෙමෙන් හා බිඳෙන් බිඳ වෙනස් වෙමින් පවතියි...ඒ කාන්තිමත්  දෑස්, අද රක්ත පැහැ ගෙත්තම් වලින් හා විඩාබර සිත්තම් වලින් තෙත්ව අහවරය...හිස කකියනා විට හිස අතගා බලන්නෙමි... හිසෙන් මිඳුනා වූ කෙස් ගස් එකින් එක බිමට අතහරින්නෙමි..


නුඹ සිටින ඉසව්වක් ගැන හෝ නුඹෙ හැඩතලයන් ගැන කිසිවක්ම හෝ නොදැන දුරදොඩනයෙන් ඇහෙන නුඹෙ ගොරහැඬි ගොර ගොර හඬට ප්‍රේමයෙන් බන්ධනය වීමේ උමතුව..සත්තකින්ම මම උමතුවෙන් පසුවෙමි....නුඹට මා රිසි කැමති රුවක් මට දිය හැකි නිසා වෙන් නුඹ නිතරම නැවුම්ව ප්‍රේමයේ හර පතක්ද රැගෙන මා අසල සිටිනවා වැන්න..නමුදු මා ,දෙකකුළ් දෑතින්ම පිරිමඳිමින් ගෙවෙමින් ක්ෂය වෙමින් ඉපැරණි පිත්තල පහනක් මෙන් හරිත් දිය සෙවළ වලට මා වටා පැතිරෙන්න ඉඩ දෙමින් පවතිමි...


කදෝකිමි පස්සාවක් පමණක්ම නිවෙමින් හා දැල්වෙමින් සිසිල් කළුවර ගිනි තියන විට, ඒ ක්ශුද්‍ර එළියෙන් මා නුඹව දකින්නෙමි... මගේ සයනේ කිරි කිරි කෙඳිරිය අතරින් නුඹෙ සුසුම් හඬ අසන්නෙමි...අන්ධකාරයට පමණක් හිතැති නාමයක් ලැබීම පවා ප්‍රතික්ශේප කළ මලක සුපුරුදු සුවඳක් සුලඟ ගෙනවිත් මා අසළින් රඳවන විට , " ඒ නුඹෙ සුවඳ" යැයි මම අදහමින් ඒ සුවඳින් ගර්ථ සනහා ගන්නෙමි...


"ආදරණිය එදුවා",මම නුඹට ඒ නමින් අමතමි..පිටුවෙන් පිටුව කියවූ පොතක අකුරින් අකුර නුඹවම දිස්වීමේ පුදුමයෙන් දැනුදු මා මත්ව සිටියි..මම ප්‍රේමයම දෑගිලි අගින් තෙරපමින් කාලය නම් පියානෝවේ යතුරු හඬවා නුඹ අමතන්නට කැමැත්තෙමි.. අළු පැහැ සඳ සෙවනැළි අතර සින්හවෙන නුඹ, එදුවා ඒ නුඹය...


ප්‍රේමය සියළු බන්ධන දියකරමින් ප්‍රේමයම දැඩිව අල්ලා ගනියි..නුඹ කියා දුන් ප්‍රේමයේ හෝඩියේ කඳුළු හා සුසුම් හැඩති අක්ෂර පමණක්ම ඇත්තේ ඇයිදැයි මම දැන් පහදාගෙන සිටින්නෙමි.. ඒ අක්ෂර ගෙන ඇහිපිල්ලමකින් මීදුම් වාෂ්පයෙන් පාරභාසක වීදුරුවක කවියක් ලියමි.. නුඹ ගැන වැල්වටාරම් ලියමි.. පසුව පුළුන් කොට්ටය හදවතක් මෙන් බරැති වෙන තීක් හඬමි..


මම මගේ මුහුණේ කුරුළෑවක් දෙස කැඩපතින් නරඹමි..අලුතින් මුහුණේ නැවතුණ රැල්ලක් පිරිමඳිමි..නුඹ ඒ දැයි නො ඒදැයි නොදන්නා නිසා කිසිවක් මත ප්‍රේමය ඉහිරේ යැයි බියෙන් සංසාරයම වුවත් නුඹ එතැයි සැක දිසාවක් දෙස බලා සිටිමි...

දැනුදු මා සිටිමි..නුඹ සිටියත් නොසිටියත් මට, නුඹ සැමදාම සිහිනයක් ලෙස හෝ සිටියි..



සියළු දෑ වෙනස්වෙනස් වුව
නුඹ
දළඹුවෙක් මෙන්
වෙනස් වේ යැයි සිතමින්
කාලය මඟ හැර
දින අතර හිදැසක තනි වෙමි