අමාගේ හීන සාප්පුව

 සැප්තැම්බරය අහවර වෙලා ඔක්තෝබරය ඇවිත් හිටියත්, බූසාන් නගරය ගිම්හානය තවමත් තදින් බදාගෙන ඉන්නවා.. ඉඳහිට දැනෙන නොදැනෙන හීතලත්, දීප්තිමත් කහ පාටට හැරෙමින් තියෙන පොප්ලර් ගස් වල කොළත්  හැරෙන්න, "තවම මේ අගෝස්තුවේ මැද ද" කියලා රැවටෙන්න වුනත් පුළුවන්.. දවස පුරාම වෙහෙසිලා ඉන්න ඉර, කොරියන් මුහුදේ ගිලිලා අතුරුදන් වෙන්න කලියෙන් අහසේ ඉතිරි කරලා ගියපු රාස්සිගේ අව්රැළි එකක් දෙකක් තවමත් අහසේ වලාකුළක ඇමිණිලා තියෙනවා.. මම ස්ටේෂම ගාවට යනකොට ස්වොන් ජුන් ඇවිත් ඈත ඉදන් මම ඇවිදන් එන හැටි හිනාවෙවී බලාගෙන ඉන්නවා.. අවුල් වෙච්චි කොණ්ඩේ අතින් හදාගන්න ගමන් මම එයා ලඟට දුවගෙන යන විදිහ, එයාට කෝම පේනවා ඇද්ද කියන එක ගැන හිතිලා, හිතට එක පාරටම ආපු ලැජ්ජාවට මම ඇවිදින වේගය බාල කලා.. හෙමින් සීරුවට  ඇවිදගෙන එනකොටම මගේ ලඟට දුවලා ආපු ස්වොන් ජුන්, මගේ කරේ  එල්ලිලා තිබුණ විසාල, ඒත් හිස් බෑග් එක එයාගේ කරට දාගත්තා.. කොරියන් මළපොතේ අකුරක් නොදන්න මම, බිඳුණු කොරියන් වලින් " කන්සන්මිදා" කියනකොට, "ආ ඔයා වචන හොදට ප්‍රොනවුන්ස් කරන්න ඉගෙන ගෙන නෙහ්" කියන ගමන් වටපිට බලලා කම්මුලට හාද්දක් දුන්න ස්වොන් ජුන්, මගේ අත