අමාගේ හීන සාප්පුව

හැම තැනම එක එක පාට කුඩ ඉහළගෙන යන ගෑනු මිනිස්සු, කුඩයක් අරගෙන එන්න මතක නැතිවීමේ කණගාටුවෙන් මිරිකිලා කඩපිලවල් වලට වෙලා අහස දිහා බලාගෙන ඉන්න ගෑනු මිනිස්සු කාර් එකේ වීදුරුවෙන් මට  පේනවා.. ඩ්‍රයිවර් දැන් විනාඩි විස්සක් තිස්සේ ඉලඟ නැවතුමට ගැන මගෙන් ඉඟියක් ලැබෙන තුරු බලාගෙන ඉන්නවා.. කොලරය බුරුල් කරමින්,සුක්කානම පිසදමමින්.. ඒ හැමදේම මට පේනවා.. ඒත් ඒ දේවල් නොදැක්කා මෙන් ඉන්න එක මට පහසුයි...
කාර් එකේ වීදුරුවෙන් එළියේ කළබලය විතරක් නෙමෙයි පේන්නේ.. ඇතුළේ ඉඳගෙන කළබලයෙන් ඉන්න මගේ චායාවත් පේනවා.. මේ තරම් ලිප්ස්ටික් ගාන්නේ නැතිව ඉන්න තිබ්බේ.. පර්ෆියුම් එකත් ටිකක් වැඩියි කියලා මට හිතෙනවා...මේ වයසට මේ තරම් කොණ්ඩේ පාට ගාපු එක වුනත්, ඔනිවට වැඩි නැද්ද..මේ පේන චායාව මම නෙමෙයි නේද කියලා මට හිතෙනවා..
කොහොම වුනත් මම යන්න ඔනි පරක්කු වෙලා..
එතකොට මම එයාව ඒ තරම් ගණන් නොගන්නවා කියලා හිතේවි.. එහෙම හිතෙන්න අරින  එක, බැලුම් බෝලයකට අයකට්ටකින් ඇනලා ගන්න සතුට වගේ..
"කැෆේ බයි බූ එකට යමු"
මම ඩ්‍රයිවර්ට එහෙම කියන ගමන් ආපස්සට ආපස්සට යන කඩ සාප්පු, මිනිස්සු දිහා බලාගෙන හිටියා...වැස්ස පායලා.. ඒත්  හීතල වලාකුළු, කළුවර විතර…