මම, අහස සහ පොළව

මම අයිති වුනේ අහසටවත් පොළවටවත් නොවෙන විත්තිය මම කලින් ඉදන්ම දැනගෙන හිටියා. වායු බුබුළක් වගේ එහෙමත් නැත්නම් අන්වික්ෂීය දුලි අණුවක් වගේ මම ඉතා ක්ෂුද්‍ර පැවැත්මකින් සෑහෙමින් , පාවෙමින් හිටියා. ඔහු අවේ නිරිතදිග මෝසම වගේ කිසිම පෙර දැනුම් දීමකින් තොරව.

ඔහු පුර්ණවම පොළව හා ගුරුත්වයෙන් සම්බන්දව අහස දෙස බලමින් ,  තරු රටා  තමන් කැමති නම් වලින් නම් කිරීම්  කරමින් , පින්න නිසා නහය දන බව හඟවමින්. මම ඔහුව දැක්කේ මුලින්ම පුංචි තිතක් විදිහට. දිලිසෙන පුංචි තිතක්. ක්‍රිම්සන් පැහැ අංශුවක් කියලා මං රැවටෙමින් ඔහු අසලට වඩවඩා ලං වුනා. ඒ දැක්ක ආලෝක තිත ඔහු නොවෙන වග ළඟටම යනතුරු හදුනාගන්න බරුවිම ඇත්තටම මගේ වරද,ඔහු තිත දල්වාගෙන සිටින්නා පමණයි.ඒ ආලෝක තිත ඔහු මුව දුම් පැහැයට හරවන දැල්වු හිසින් යුත් දුම්වැටියක්.

මම කිසිම දවසක  මගේ වටා ආලෝකයක් පැවතිය වග දැනගෙන හිටියේ නැහැ. ඉතින් මේ තරම් දැඩි කලුවරක  ඔහු මා දකී කියන කාරණය ගැන මම වදවුනේම නැහැ..

“ මම හිතුවේ ඔයා තරුවක් කියලා. අහසෙන් බිමට පැනල ජිවිතය නැති කරගන්න හදන”

මම එතකොට තමා මගේ ප්‍රභාව දැක්කේ.. කළුවරේ ආලෝකමවත්  පැවැත්ම ඉතා අනතුරුදායක විත්තිය මම දැනගෙන නොසිටියාම නෙමෙයි. ඒත් එය මට එතරම් වැදගත් විදිහට මතක් කරලා දෙන්න පරිසරය සුදානම් වෙලා හිටියේ නැහැ.

“නැහැ මම තරුවක් නෙමෙයි. මම හිතුවේ ඔයා පොඩි ක්‍රිම්සන් තිතක්ය කියලා.”

අපි කතා කරා. එයාට තිබ්බේ මායාවක් වගේ කටහඬක්. එයා එයාගේ කටහඬින් මාව එක තැනක සීරුවට තියාගෙන බොක්ස් ගිටාර් තතකින් මගේ කකුලක් ගෙට ගහගත්තා. මම හිටියේ ‘ මෙන්න මගේ කකුළ. ඔන්න ගැට ගහගන්න’ තාලෙට. එයා සිංදු කියලා ඉවර වුනාට පස්සේ මට ආදරෙයි කිව්වා. එයා මගෙන් ප්‍රශ්නයක් ඇහුවා නොවුනත් එතන උත්තරයක බලාපොරොත්තුවක්  තියෙන බව මට ඉවෙන් වගේ දැනුනා . මට තිබ්බ ලේසිම තෝරාගැනීම ‘ඔව්’ කියන එක. ‘නැහැ’ කියන එක අවස්තානුකුලව අපහසු උත්තරයක්. මම වැඩි මහන්සියක් නැතිවම පහසු උත්තරය තෝරගත්ත.

මම පොළවට ඉතා ආසන්නව හිටියත් තවමත් ගුරුත්වය එක්ක තිබ්බේ අල්ප වූ සම්බන්දයක් .මගේ පය වෙලා හිටිය  ගිටාර් තත, ඔහුගේ බල කිරීම පොළව හා පයුරුපාසානම් පවත්වාගෙන යන්න. මට එයාව සිපගන්න ඕනි වුනා. ආදරේ කියලා කියකියා කාලේ ඔහේ දියකරලා දන්නා ඕනි වුනා. නිතර මා වෙනුවෙන් වෙන් කරන ලද කාලයේ සලාක වල උවමනාව මට තිබුනා. නමුත්, ඔහු ඒ ගැන හිටියේ සැකයෙන්. ‘ආදරේ එසේවිය හැකිද,’ කියලා දෙගෙඩියාවකින්. “මට පුදුමයි ඔයා මාව හරියට දන්නෙවත් නැතිව ආදරේ ආදරේ කියන එක ගැන. අඩුම ගානේ ඔයා මං කවුද කියන එකවත් නොදැන.”

මහ පොළව මතදී ආදරය නිතරම සැකය වගේම අවිශ්වාසය එක්ක පවතින බවත් , එකවරම සුරංගනා කතාවල මෙන් ආදරේ ප්‍රථම වචන හුවමාරුවෙන් ඇති නොවෙන්නක් බවත් මම ඉගනගත්තා. හාද්දක් සඳහා කල්පයක් හෝ දෙකක් ඉවසිය යුතුය වගේ නීති පවා පවතින වග!!! ඔහු කිව්වේ පොළව හෝ අහස හා බැඳීමක් නැත්තියක් හා ප්‍රේමයෙන් බන්ධනය එතරම් විශ්වාසනීය නොවෙන විත්තිය. මම ඒ වෙනකොටත් ඔහු වෙනුවෙන් මගේ හදවතින්ම කොටසක් බදු අරගෙන ඉවරයි.ඒ ඔහු ඒ බද්ද ගෙවයි කියලා තිබ්බ විශ්වාසය නිසා.නමුත් ඔහු බද්ද ගැන මතක් කරනවට කැමති වුනේ නැහැ.

“එක්කෝ පොළව, නැත්නම් අහස.” ඔහු කිව්වේ එහෙමයි. මට අහසෙවත් පොළවේ වත් ඉඩක් හදාගන්න අමාරු විත්තිය දැනගෙන එහෙම කියන එක අසාධාරණ වග ඔහුට බාගදා නොතේරෙන්න ඇති.

“මට එහෙම කරන්න අමාරුයි. ඔයාට නොතේරුනාට මට පැවැත්ම තියෙන්නේ මෙන්න මේ වගේ හිස්තැන් වල විතරයි. අහස හෝ පොළව කියලා මට බෙදීමක් නැහැ.ඇලීමක් නැහැ.”

ඔහු හිනා වුනා.මම හිටියේ තවත් දිග පැහැදිලි කිරීමක් හිතෙන ගොනු කරමින්.ඒත් මගේ භාෂා දැනුම අල්පයි.වචන හිඟ වීම කියන්නේ එක්තරා සාපයක් වගේ. මම ඒ සාපය නිසා කිසිවක් කියන්න එඩිතර වුනේ නැහැ.

අන්තිමට මම තොරගත්තේ අත්හැරීම.වඩා අමාරුම තෝරාගැනීම. වඩා වේදනාකරිම දඩුවම.

ඔහු “මම යනවා” කියපු ගමන්ම මට යන්න ඇරියා. ගිටාර් තත් හා මායාකාරී කටහඬ ක්ෂණිකව නවත්තල දැම්මා. පස්සේ ආයිමත් මම ටිකෙන් ටික ඉහලට ඉහලට සහ ඉහලට. ඔහු ආයිමත් දුම්වැටියක් දල්වා නොගන්නට ඇති. කඩා වැටෙන තරු තිබුනාට අහස කරා යන තරු නොමැති නිසා මම, ඉහල යන ගිනිගත් සරුංගලයක් මෙන් පෙනෙන්නට ඇති.

*************************************************************************************

“මම ඔයාට හදාගන්න ඕනි දේවල් එකිනෙක කියන්නම්.”

“හදාගන්න  දේවල් ? මොනවද මම හදාගන්න ඕනි?”

“ඔයාට බැරිද ඔයාගේ කටහඬ වෙනස්  කරගන්න. මට ඔයා ඔහොම කතා කරනකොට කේන්ති යනවා.”

“කේන්ති යනවා?මම කොහොමද කටහඬ වෙනස් කරගන්නේ. ඇරත් මට එහෙම කරන්න උවමනාවක් නැති කොට”

“ඔයා ලියන දේවලුයි ඔයාගේ හැසිරීමයි මහා පරස්පරයි. ඔයාට බැරි ඇයි ඔයා ලියන එව්වා වගේ ටිකක් බරෑරුම් විදිහාට හිතලා වැඩ කරන්න.”

“මම කැමති සැහැල්ලුවෙන් ඉන්න. ආදරේ කියන්නේ ඔලුව උඩ තියාගෙන බරට තියාගෙන ඉන්න ඕනි දෙයක් නෙමෙයි. ඔයාට ස්වභාවික මාව තේරුම් ගන්න බැරිනම් ආදරේ කිව්වේ ඇයි?”

“මම කිව්වේ ඔයාට ආදරේ වෙනුවෙන් ටිකක් වෙනස් වෙන්න කියලා විතරයි.”

“මට හාද්දක් දෙන්න. ටිකක් දිග එකක්.”

“අපි යාලු වෙලා දවස් කියද?ඔයා ඔහොම හැසිරෙන්නේ ඇයි කියලා මට තේරෙන්නේ නැහැ.”

“හාද්දක් ඉල්ලන එක ඔය තරම් අපරාදයක්ද?ඇරත් ඔයා මට ආදරේ නම් ඇයි හාද්දක් දෙන්න අමාරු!!”

“පොළවේ පය ගහලා ඉන්න.ඔයාට තේරෙන්නේ නැද්ද එකේ තියෙන බරපතල වැදගත්කම ගැනවත් ටිකක්වත්”

“මට පොළවේ පය ගහලා ඉන්න මගේ කටහඬ වත් වෙන මගේ හැසිරිමවත් වෙනස් කරගන්න බැහැ. මට හාන්ඩ්ස් ක්‍රිස්ටියන් ඇන්ඩර්සන්ගේ අර දියකිඳුරියගේ කතාව් වගේ කැපවීමක් කරන්න උවමනාවක් නැහැ.ආදරේ කියන්නේ තිබෙන හැටියට බාර ගැනීමක් විතරමයි.මම මගේ විදිහ වෙනස් කරගත්තත් ඒක ගොඩක් කාලයක් මට පවත්වාගෙන යන්න පුළුවන් වෙන්නේ නැහැ. මොකද මම නිතරම මම විදිහට මතුවෙන නිසා.”

“මට අර කතාව කියන්න.දියකිඳුරිගේ කතාව.”

“ඔන්න එකමත් එක රටක........”

*************************************************************************************

පසුව ලියා තබමි,

මේ අවසන් වන්නේ තුන්වෙනි කෝපි කෝප්පය නිසාවෙන් හෙට උදැසන වන ශාරීරික අපසුව ගැන මට කල්තියාම අනාවැකි පැවසිය හැකිය. ලියන්නියක් වීමද එක්තරා අභාග්‍යයයක් වග මට මුලින්ම දැනුනේ මගේ ඉතා දිගු පෙම්වතුන්ගේ ලැයිස්තුව පිරික්සීමෙන් පසුවය. ඔහුන්ගෙන් සියයට අනූවක්ම පාහේ මා යැයි වරදවා වටහා ගත්තේ මා ලියූ දෑ වල හුස්මගත් අයවලුන්වය. ඒ නිසාවෙන්දෝ මගේ හදවත නිතරම පාහේ කැබලි වෙමින් නැවත සවිවෙමින් පවතියි. මම තවමත් ප්‍රේමය හඳුනාගෙන නොමැති වග පමණක් මම දනිමි. මගේ හොඳම මිතුරාගේ අදහස අනුව ප්‍රේමය යැයි අපි හඳුනාගන්නා බොහෝ දෑ මායාවන් ය. එවිට රෝමියෝ හා ජුලියට් ගැනද සාලිය අශෝකමාලා ගැනද සැක පහලවෙයි.

ප්‍රේමය යනු කියවා තේරුම් ගතහැක්කක්  නොවන්නේමය. එය අවබෝධ කරගත යුත්තක්මය. එය ගවේෂණය කර සොයාගත යුත්තක්මය.මම, මේ මොහොතේ සිට මගේ සැහැල්ලුව සහ සතුට ගමන් වියදමට ළඟ තබාගෙන ප්‍රේමය ගවේෂණය කිරීමට යන්නෙම්. එය කෝපි කෝප්ප කියක දුරක් වේ දැයි මටද නිච්චියක් නැත.මා  දන්නේ අවසානයේදී කෙසේ හෝ ප්‍රේමය මුණගැසෙන වග පමණයි.