කවි නොලියු කවියාට ලියාතබමි

කවි නොලියු කවියාට  ලියාතබමි..

(මේ ලියා තබන සටහන් , නුඹ කිසිදාක කියවවූවාට මට කිසිසේත් කම් නැත...නමුදු මා මෙය ලියා තැබිය යුතු බව අදහමින් බොහෝ දෑ මඟ හැර ලියා තබමි)

වචන අකුරු පහළ වෙන්නට ඉස්සර නුඹ පහළ වීමේ තක්කඩිකම මට තනිව ඉවසා ගැනීමට සිදුවී ඇත...නුඹෙ සාහසික වීම් පවා මටසිලිටි රැපින් පත්තිරු වල ඔතා සඟවා ගන්නා දාරුමය හදවත් ඇත්තිය මම වෙමි...මේ නිකිණිය වැසි රහිත වීමේ විස්සෝපයේ පළවෙනිම වැරදිකරු නුඹය...මා එක දිගට අඬා වසන් කළ කඳුළු ජනේරු වැස්සට බලහත්කාරයෙන් පැටවුවේ නුඹය...ඉදින් මම මේ සියළු වැරදි වලට වැරදිකරු ලෙස නුඹව නම් කරමි..

බක් මහ ගිනියම් පාරජම්බූල උණුහුම කොළඹ පාරක් පාරක් ගානේ වහින සමයක, නුඹ හා ඇවිද ගිය තැන් වල නැවත ආපසු පැමිණීමට , සිහි කැඳවීම් පිණිස අතැර ගිය ධවල කානේෂන් මල් පෙති නුඹ සොරා ගත්තා දැයි සැකය..දැන් ඒ තැන් ලෝවාමහාපාය මෙන් නටඹුන්ව අතීතය අමතකව මානසික රෝගීව පසුවෙයි..මම අපි අතර පෙර පැවති යුද්ධ විරාම කාල ගැන පවා වද වෙමි..දැන් මේ දිගු නිහැඬියාව  සුන්නත්දූලි  කරමින් මෝටාර් ගුවන් ගත කිරීමට පවා සිතෙයි..


නුඹ කවියෙකු බව දත්තේ මා පමණක්මය...නුඹ කිසිදාක  කවි නොලීවද නුඹ කවි ලියනවා විය හැක යන අනියමාර්ථය තුළින් මම නුඹේ සෙවනැලි කාලිදාස මෙන් යැයි දකිමි...දැන් මම , නුඹෙ තුංග සෙවනැලි පවා නොසළකා හැරිය හැකි ලෙස දෘඪ මුත් එකම වරක් හෝ දුර දොඩනයෙන් නුඹෙ ස්වර සංඛ්‍යාත ඇසීමට තරම් බිඳෙන සුළු වීදුරුවක්ව ඇත...මම නොබිඳී සිටීමට වෙර දරමින් බිඳී යාමට ප්‍රේම කරමි..

මම ප්‍රේමයේ යමා මහ පෙළහරින් වෙහෙසට පත්ව පසුවෙමි..එනම් එකවර වෛරයේ ගින්නෙන්ද ප්‍රේමයේ තුහිනයෙන්ද හදවත දැවී තෙමී රිදී යනු ඉවසීමය..

නුඹෙ සල්ලාලබව මගේ සිත දමනය කළ ඒ සමය දෙස මම උදාසීන බැල්මක් හෙලීමට කැමැත්තෙමි...නුඹ හා ගෙවී ගිය වසන්තයන් දෙක මට ලැබුණ වටිනාම රජතමය කිනිස්ස බව කිවයුතුය..මම ඒ කිනිස්සෙන් පපු කැනිති කැනීමට ලක් කර සොයන්නේ නුඹවය..නුඹ සෑම තැන්හී පවතියි..මට ඒ පැවැත්ම වමනයක බිය රැඳි ඔක්කාරයක්මය..

නුඹෙ වම් පස හෝ දකුණු පස සිටින රුක් දෙවඟනට මම ඉරිසියා නොකරනවා යැයි පැවසීම උගහටය...මම බොරු නොකියමි...ඇය නුඹෙ හඬු ගඳ කොතෙක් කල් ඉවසා සිටීදැයි සැකය...ඇය දමා යාවි යැයි සිතුනද එසේ නොමවේවායි එක සිතින් පතමි..මන්ද  නුඹේ කඳුළු දරා ගැනීමට තරම් සවිමත් පාදමක් මට අහිමි බැවිනි..

මේ කාලය කා දමා කෙළ ගසා 'තුක්' කියන ලද සාපලත් ශිෂ්ටාචාරය පොසිලභවනය වන දිනෙක අපේ සීරීම් සහිත ප්‍රේමය උපමාවට ගත හැකි ලෙස ලේඛන ගත කළ යුතුය..නමුදු ඒ ගැන මා ලිවා නම් එහි නුඹට පට්ටම අසාධාරණයක් කිරීමට මට සිතිය හැකිය..ඒ නිසාවෙන්ම මම ලිවීම නවතා බොහෝ කල් වෙමි...දකුණින්  යෑමද දකුණින් ලිවීමද මා සීරුවට අතහැර ඇත...

මම නුඹව ගොරහැඬි මුර්ධජ අකුරක දිවි ඇති තෙක් සිර කරමි...මම අල්පප්‍රාණයෙන් හුස්ම ගනිමි...නුඹෙ ඝන බුරුසු රැවුල මගේ සවිමත් රදනකයකට තද කර ගැඹුරු හාද්දක් දීමේ ස්වප්නයක පසුවෙමි....මගේ පල්මාණික්කම් පැහැ ඇස් වලින් බේරෙන දාමාකාර කතන්දර වල රස නිසා උත්තේජනය වන රසාංකුර නුඹේ මිය ගොස් හමාරය...නුඹ අතීතය පුනරුච්චාරණය කරමින් සිටියි...වේදිකාවක් නැතිවම, හරි හමන් පිටපතක් නැතිවම නුඹ පාපී විජයගේ චරිතයට කැමැත්තෙන් පණ පොවමින් කුවන්නා බවට මා රූපාන්තරණය කරමින් සිටියි..තාම නොයිපදුන දිසාලාගේත් ජීවහත්තගේත් පියා නුඹය...මම සනුහරේ ගල් මුල් ඉවසාගෙන සිටින කබොක් ගල් බැම්ම...   
මගේ ගෙවී යන රාත්‍රීන් මධ්‍යසාරයෙන් පෙඟී ගිය බව සැල කරමි...ඒ වයින් ගඳෙන් පෙඟුන ඇඳ ඇතිරිලි සයනීය ශුංගාරයන් ශුන්‍යයෙන්ද පහළට තල්ලු කර දමා ඇත...එය ස්තිරියාවකට කොහේත්ම සුදුසු නැති බව නොපවසන්න...මම වචන උක්ත ආඛ්‍යාත නොසලා හැරීමට පටන් ගෙන ඇත...
මම නුඹ නමින් පැල කළ රෝස ගස් මුලින් උදුරා භූමදාන කළ යුත්තෙමි..නුඹේ සුලඟට පවා ලෙළෙන ලඹ දෙසවන් විනිවිද කර්ණපටහා පටලය තෙක් ඇවිද යන්නට ඇත්නම්...මම නිෂ්ශබ්ද කන්නලව්වක් කරන්නට කැමැත්තෙමි...නමුදු නුඹ එයට කිසිදා එයට ඉඩ නොදෙනු ඇත...මම විසඳා ගත නොහැකි අවකලනය ගාණක් මෙන් සිටින්නේ ඒ නිසාය....සමා වෙන්න ...මම ජුලියට් නොවුනද නුඹට රෝමියෝ වීමට බාධා නොකරමි..වෙන ජුලියට් කෙනෙක් සොයා ගන්න...ඒ නුඹේ ක්‍රීඩාව...!!

මේ ලෙස නුඹට කරදර කිරීමට යටි හිත කළ තර්ජනයට බියෙන් මම මේ සටහන ලියූ බව දැනගන්න...නුඹට අවැසි විටෙක මා ගිනි උඳුනට විසි කර පාතරසය ඇයට කියා තම්බා ගන්න...හරක් මස් නම් නොකන්න...හාල් මැස්සෝ පමණක් කන්න...ඇට දිරා යන්නට නොදෙන්න..නුඹ කවියෙක් බව මා කියූ බව පමණක් සිහි තබා ගන්න...මගේ මළ ගමට නොපැමිණියාට කමක් නැත...නමුත් මා සොහොන්  කොත උඩ මා වෙනුවෙන් යමක් ලියන්න...ලියන්නට බැරි නම් කියන්න..නෑ ..නොලියාම ඉන්න..

මීට
කලකට පෙර ඇද හැලුණ
නිකිණි මේඝය..