ඕපපාතික ප්‍රේමය

නියෝන් එළියක් වුනත්
මහා සඳ එළියට වඩා අවංකව
බිඳී ගිය ජනෙල් වීදුරුවකින්
පෙරී විත් නවාතැන් සොයා ආ
අඳුන් පැහැ යාමයක

මම හිටියේ තනියම
හද්දා පාළු සයනීය ඇතිරිලි මත
සද්දාවන්ත නුඹෙ මතක
සිහින් සැතකින්  අවුල් කරමින්
එහාටත් මෙහාටත් පෙරෙළෙමින්
සද්දන්ත යුගල සයනයක

පසෙකින් පිත්තල තසිමක
ලාෆ් බුද්ධා පිළිමයක් හිටගෙන,
අනෙක් පස කැඩපත
අඳුරු පැල්ලම් දාරගෙන
සිහින් කෙඳිරිලි ප්‍රතිබිම්භ
මවා නැතිකර පුළුස්සන,
මම
හරියටම මැද,
කාලයේ මුල්ලක
අතීතෙට වහා ඉහළින් වැතිර.


මරාගෙන මැරෙන්නම ඉපදුන
ඕපපාතික ප්‍රේමයක
කළළ බන්ධය අතින් පිරිමැද
රිදුම් ඉවසා ගත යුතුය
හෙටින් පසු මේ සයනය
දෙකඩ වී යනු නියතය

නුඹ දා සුවඳ ඉහිරුණ
සුවඳ විලවුන් කුසලාන
ගෙවී ගිය බාට පාවහන් වල
ඇලුණ මා වැනි වැලි කැට
මතක සැමරුම් කඳු වල
පුංචි පුංචි කඳු ගැට

හෙටත් අදත් අතරින්
ටිකක් දිග දහවලක් ඇති
රැය හුස්මක්ව කෙටි වුන
දිනක් හැකිනම් මිලට ගන්නට

හෙටින් පසු අතහරින තෙක් හුස්ම
බාගදා ඊටත් පසුවට සදහටම
වෙන කෙනෙකු වෙනුවෙන් සැරසී,
ඔහුගේ ආටෝප කුටියේ ඩමියක්ව,
ආත්ම හතක් එක දිගට
සිනහ වී සිටිය යුතුව ඇත!!