පළමු වැන්නෝ නොවෙමු,

විරහව ප්‍රේමය මතින්
නිසොල්මනේ ගලා යන,
ශෝකය පර්වත කැබලි වල
ගැටී විසිරී නැවත එක්වන,
මේ උඩුගම් බලා යන්නේ
කඳුළු නම්,
පෙම්වත,
මම ඉවුරක්මි,
තෙමෙමි තනිව



වයලීන් තත් පිරිමදින
තුරඟ කෙස් අතරින් ගිලිහෙන
දුම්මල සුවඳය ස්වර
මා  සූරන, රිදවන,
නුඹෙ ස්වර සෙමෙන් අහුලා
හද පැසට පුරවන විට,
ගිගුම් දී වහින්නේ
දරනු බැරි මතක නම්,
පෙම්වත,
ඒ වැස්සේ සපත්තු නැතිව
මම රඟන්නිය වෙමි,
පය පැකිලෙමින් නිතර



ප්‍රේමයේ වෙහෙසකර
වන්දනා ගමන,
සමනල තටුවකට
මේ තරම් බර වැඩිද,
දුර යන්න හිතුවාට
පියාපත් සිඳුරු වීද,



පෙම්වත,
නරඹන්න හැකි නම් පහළ
පෙනෙයි සිය දහසක්
පියාපත් සමනල,
නුඹ සහ මම
පළමු වැන්නෝ නොවෙමු,
වන්දනාව අහවර නොකළ!