මහ ගෙදර

-"ඔය කඩලා දාලා සමතලා කරලා දාන්නේ  කබොක් ගල් වලින් හදපු නිකන්ම නිකන් ගෙයක් නෙමෙයි..ඒ මගේ ජීවිතෙන් බාගයක්..නෑ තුන් කාලක්"-

-ආච්චි අම්මා-




තරු රටා හැරදමා අහස් කුස මොහොතකට
හිස් මුදුන් මත ඇවිත් නවාතැන් සොයන දින
ඔහුගේ අත අල්ලගෙන ජය මගුල් හඬ මැදින්
යලිත් මම උපන්නෙමි සිහින ගුලිකර අතක




නුහුරු සුලඟක් ඇවිත් කවුළු දොර මත වදින
බියව මා වැසි දිනෙක තනිව වුන් සැදෑවක
නුඹය මා සිත හෙමින් පිරිමැද්ද සුලඟිල්ල
ගොළුව සිටියා වුනත් නුඹ නිතර දොඩමළුය




දින ගෙවී ගතව යන දිහා අපි බලාගෙන
නුඹ සෙවන හිසට නොව හදවතට බව හැඳින
කබොක් ගල් හදවතකි තෙත නමුදු උණුසුම්ය
අපි දෙදෙන තිදෙන වන දින නුඹත් සිනහ වුණ




දුක් සුසුම් සිනහවන් දෝරේ ගිය එළිපත්ත
මිහිරි මතකයන් රැඳි පුංචි මුළුතැන් ගෙදර
අට්ටික්කා මල් සුවඳ සඳ වඩින මැද මිඳුල
මගෙ සෙනෙහෙ තැවරි ඇත කබොක් බිතු මත තදට




අළු ගසා දරු පැටව් තටු හයිය වෙලා අද
නුඹ වගේ ඉරිතලා මමත් දැන් වියපත්ව
හඬ නගා කියනු බැරි බොහෝ දේ ඇත සිරව
නුඹට දැනෙනවා යැයි මම දනිමි සහතිකෙට




පොඩි පුතා අමෝරා කුළු ගෙඩිය අතින් ගෙන
මහගෙදර වැඩක් නැහැ කියා මර හඬ නැගුව
සභාවේ සැවොම එය හිස සලා පිළිගත්ත
මගේ හඬ ඇහුණ මුත් නෑසුනා මෙන් සිටිය




නුඹේ ඕදාත බිතු මත බැඳුණ දියසෙවළ
වලට වැහිලා තියෙන කාලයේ අඳුරු ලප
පුතුණි නුඹෙ මතකයන් මෙහි තියෙනවා තවම
කෙළෙස නුඹ බිඳින්නද මහගෙදර උළුවස්ස




ඉවසලා දරාගෙන වදින කුළු ගෙඩි පහර
කැබලි වී කබොක් ගල් ගොඩක් වී යන විටෙක
තරහ අවසර ඉතින් මං මොකක් කරන්නද
අවලංගු කාසියක් නුඹ වගේ මමත් අද


ප.ලි.-

අතිශය පෞද්ගලික අත්දැකීමක් ඇසුරින් ලියවුනි